Thursday, November 30, 2017

Ότι είναι ωφέλιμο δεν είναι πάντα ευχάριστο ~ Άτμαν Νιτυανάντα


"Οι δάσκαλοι ανοίγουν την πόρτα, αλλά εμείς πρέπει να την περάσουμε"
                                                    ~ Ζεν  παροιμία

Ότι είναι ωφέλιμο δεν είναι πάντοτε ευχάριστο 

Η θεραπεία του σώματος δεν είναι πάντοτε μια ευχάριστη διαδικασία, αλλά παρά ταύτα είναι ευεργετική και αποκαθιστά την υγεία του σώματος, την οποία απολαμβάνουμε.

Παρόμοια η αυτογνωσία και η πνευματικότητα δεν είναι πάντοτε μια ευχάριστη διαδικασία, ειδικά όσο το εγώ κυριαρχεί στον ψυχισμό μας και ο νους δεν είναι αρκετά αγνός. Παρότι λοιπόν ο εξαγνισμός του νου είναι μια επίπονη και δυσάρεστη διαδικασία, καθώς εξαγνίζεται ο νους μας,  θα απολαμβάνουμε όλο και περισσότερο την ειρήνη και την ευδαιμονία της αληθινής μας φύσης.

Όσο δεν ασχολείται κανείς συστηματικά με την διάλυση του εγώ, και την καθυπόταξη του νου, αλλά τον ενδιαφέρει να χαλαρώνει, να ηρεμεί λιγάκι τον νου, να νοιώθει ευχάριστα*, κ.λπ. το εγώ δεν δείχνει τα 'δόντια' του.

Σχόλιο: αν και τα παραπάνω είναι σημαντικά για μια πιο ισορροπημένη ζωή, δεν είναι αρκετά για όσους ψάχνουν την αλήθεια και την ελευθερία. 

Για να διαπεράσουμε το τείχος του εγώ απαιτείται θάρρος, αποφασιστικότητα, θέληση και συνεχή συστηματική άσκηση. Ανάμεσα στις πρακτικές, πρωτεύοντα ρόλο έχουν η συνεχής από στιγμή σε στιγμή αυτεπίγνωση και αυτοπαρατήρηση, η αυτοέρευνα, η ενδοσκόπηση, η αποταύτιση και η απάρνηση των συνηθειών του εγώ. 

Το να αποταυτιστούμε από το εγώ, να απαρνηθούμε τις συνήθειες του, και να προσπαθούμε να εξαλείψουμε τις τάσεις, τις επιθυμίες και προγραμματισμούς του, δεν είναι καθόλου ευχάριστο, για το εγώ μας βέβαια, αφού η αληθινή μας φύση είναι πάντα ειρηνική, πλήρης, ελεύθερη και μακάρια, και είναι το στήριγμα και το καταφύγιο σε αυτήν μας την προσπάθεια. Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την αντίδραση και την αντίσταση του εγώ μας που δεν θέλει με κανένα να τρόπο να χάσει την επικυριαρχία επάνω μας. Και αυτό θα λάβει διάφορες μορφές. 

Επιπλέον για να απελευθερωθούμε από την ασχήμια που είναι κρυμμένη στο υποσυνείδητο μας θα πρέπει να βγει στην επιφάνεια (στον συνειδητό νου) και να την βιώσουμε συνειδητά. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ελευθερωθούμε από τις υποσυνείδητους προγραμματισμούς και τις αποθηκευμένες συγκινησιακές καταστάσεις, παρά μόνο να τους επιτρέψουμε να έρθουν στην επιφάνεια, να αποκτήσουμε πλήρη επίγνωση αυτών και να τους εξαλείψουμε με κάποιο τρόπο.

Θέλει θάρρος και κουράγιο να δούμε τι κουβαλάμε μέσα μας πίσω από την ψεύτικη μάσκα του 'καλού ανθρώπου', θάρρος να εγκαταλείψουμε το γνωστό και την βόλεψη και να πορευτούμε στο άγνωστο, θάρρος να χάσουμε την ταυτότητα μας, θάρρος να ζούμε με τις επιταγές της καρδιάς μας.

 Στην προσπάθεια μας να αποταυτιστούμε από  το σώμα,  τον νου, την ψεύτικη ταυτότητα μας και να διαλύσουμε το εγώ, έρχονται στιγμές που χάνεται ο κόσμος κάτω από τα πόδια μας, επειδή είμαστε μετέωροι ανάμεσα σε αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε και στην αληθινή μας φύση που ακόμη δεν έχουμε επίγνωση. Αλλά πάντα έρχεται η βοήθεια, για να ξεπεράσουμε κάθε  καταιγίδα.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να βρούμε το θάρρος και το κουράγιο ξανά και ξανά, και να ασκηθούμε με ειλικρίνεια σταθερότητα και συνέπεια μέχρι το φως της αληθινής σας φύσης να λάμπει σταθερά μέσα μας.

Τότε όλες οι εσωτερικές καταιγίδες θα σωπάσουν και οι εξωτερικές δεν θα μας αγγίζουν. Η Ειρήνη, η αγάπη, η ελευθερία, η πληρότητα και η ευδαιμονία θα βασιλεύουν στην καρδιά μας. Θα ζούμε εδώ και τώρα την  βασιλεία των ουρανών όντας σε ένα ανθρώπινο σώμα.

Tuesday, November 28, 2017

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Μέρος ΙΙ ~ Atman Nityananda



ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ (ή ΑΛΗΘΕΙΑ). Μέρος ΙΙ
Οι βάσεις της ψευδαίσθησης είναι η άγνοια, η ταύτιση, η προβολή, το εγώ, η επιθυμία και η προσκόλληση. Η διάλυση του εγώ, των επιθυμιών, των προσκολλήσεων και η επίγνωση της αληθινής μας φύσης μέσα από την  αυτοέρευνα και τον διαλογισμό διαλύει τα σκοτάδια της άγνοιας και επιφέρει την φώτιση ή απελευθέρωση. 
Η επίγνωση της αληθινής μας φύσης (Συνειδητότητα) και η ταύτιση του νου μας με αυτή, είναι γνώση, η μη επίγνωση της αληθινής μας φύσης και η ταύτιση με το σώμα και τον νου (και ως εκ τούτου να θεωρούμε το σώμα και τον νου ως εαυτό μας) είναι άγνοια.
Τι είναι ψευδαίσθηση και τι πραγματικότητα;
Ψευδαίσθηση
Πέραν της βασικής ψευδαίσθησης ότι είμαστε το σώμα, η ψευδαίσθηση έχει πολλές άλλες  απόψεις. Παρακάτω παραθέτω κάποιες από αυτές:
Ψευδαίσθηση είναι αυτό που συνεχώς μεταβάλλεται, που έχει αρχή και τέλος. Ψευδαίσθηση είναι αυτό που γεννιέται και πεθαίνει. Ψευδαίσθηση είναι αυτό που η ύπαρξη του οφείλεται και στηρίζεται από κάτι άλλο. Ψευδαίσθηση είναι να βλέπεις το παροδικό ως αιώνιο. 

Ψευδαίσθηση είναι να βλέπεις τον κόσμο ως αληθινό και να μην αντιλαμβάνεσαι ότι η  μόνη αλήθεια είναι αυτό που δημιούργησε τον κόσμο και στηρίζει τον κόσμο. Ψευδαίσθηση είναι να θεωρείς το σύμπαν ανεξάρτητο από την Συνειδητότητα που είναι η πηγή του. Ψευδαίσθηση είναι να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ξεκομμένο από τον Θεό και τον κόσμο. 

Ψευδαίσθηση είναι να προσδίδεις σε ένα αντικείμενο ή κατάσταση ιδιότητες και χαρακτηριστικά που δεν έχει. Ψευδαίσθηση είναι να θεωρείς ότι είσαι κάτι που δεν είσαι.  Ψευδαίσθηση είναι να νομίζεις ότι η ευτυχία εξαρτάται από τα αντικείμενα των αισθήσεων και τις εγκόσμιες επιτυχίες. Ψευδαίσθηση είναι να αντιλαμβάνεσαι τις σκέψεις σου ως αληθινές. Ψευδαίσθηση είναι να ζεις στο παρελθόν και στο μέλλον αντί στο παρόν. Ψευδαίσθηση είναι να πιστεύεις ότι οι άλλοι είναι υπεύθυνοι για αυτό που βιώνεις. Ψευδαίσθηση είναι να πιστεύεις ότι οι άλλοι φταίνε για την δυστυχία σου. Ψευδαίσθηση είναι να πιστεύεις ότι θα βρεις την ευτυχία έξω από τον εαυτό σου.
Πραγματικότητα ή Αλήθεια
Πραγματικότητα ή Αλήθεια είναι αυτό που είναι αιώνιο, αμετάβλητο, ακατάστρεπτο, που δεν έχει αρχή και τέλος (γέννηση και θάνατο) που δεν έχει μέρη (είναι ομοιογενές), που είναι αδιαίρετο, που είναι πλήρες στον εαυτό του, που είναι αυτόφωτο και αυτοδημιούργητο. 
Η Αλήθεια είναι η ουσιαστική φύση, η πηγή και το στήριγμα όλων όσων υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν και συνεπώς είναι η ουσιαστική φύση του κάθε ανθρώπου.  
Στην Αλήθεια έχουν δοθεί διάφορα ονόματα παρότι η ίδια είναι πέρα από κάθε όνομα, κατηγόρημα και νοητικό κατασκεύασμα. Συνειδητότητα,  Άτμαν, Μπράμαν, Πνεύμα, Εν, Θεός, Ιεχωβά, Σίβα, Ναραγιάνα, Ρα, Όσιρις, Αλλάχ, είναι μερικά από τα προσωνύμια που δόθηκαν στην άφατη και απροσδιόριστη Αλήθεια.
Η (φαινομενική) ανάμειξη της Αλήθειας (Συνειδητότητας) με την ψευδαίσθηση (υλικοενεργειακή πραγματικότητα τωμ μορφών, κόσμος, σώματα, νους), κάνει τον άνθρωπο που ζει στην άγνοια να αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως πραγματικό και ανεξάρτητο από την Συνειδητότητα, και επίσης να αντιλαμβάνεται  τον εαυτό του ως το σώμα και να μην συνειδητοποιεί ότι η ταυτότητα του είναι η Συνειδητότητα.
ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΓΙΟΓΚΑ 
Και οι τρεις αυτές προσεγγίσεις της εσωτερικής ζωής  έχουν τον ίδιο σκοπό. Να διαλύσουμε τις ψευδαισθήσεις (στην μορφή του εγώ, των επιθυμιών, των εγωϊκών τάσεων, των προσκολλήσεων, της λανθασμένης γνώσης και των λανθασμένων αντιλήψεων και πεποιθήσεων) και να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε το σώμα και ο νους, αλλά Πνεύμα αθάνατο, αιώνιο, πάντα ειρηνικό, πλήρες, ελεύθερο και ευδαίμων.
Η αντίληψη και η πεποίθηση είμαι το σώμα ή ο νους είναι άγνοια, η επίγνωση και η ακλόνητη πεποίθηση, η γεννημένη από την άμεση  εμπειρία Είμαι Συνειδητότητα είναι γνώση.
Η πλήρης διάλυση του εγώ σε όλες του τις εκφράσεις και η συγχώνευση του νου στην πηγή του την Συνειδητότητα, είναι φώτιση, απελευθέρωση, αυτοπραγμάτωση.

Sunday, November 26, 2017

ΥΠΕΡΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ~ Atman Nityananda





ΥΠΕΡΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ
ΟΤΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ

Γιατί μας φαίνονται οι σκέψεις και ο κόσμος πραγματικά 

Οι σκέψεις και ο κόσμος μας φαίνονται πραγματικά εξ αιτίας του ότι είναι αναμεμειγμένα με την Συνειδητότητα που είναι η μόνη αιώνια πραγματικότητα. Εξ αιτίας της μη διάκρισης και της ταύτισης αντιλαμβανόμαστε ότι η πραγματικότητα της Συνειδητότητας που είναι η μόνη πραγματικότητα ανήκει στον κόσμο και στις σκέψεις.  

Ο παράγοντας που γειώνει την Συνειδητότητα στο σώμα και τον νου και κάνει να φαίνονται οι σκέψεις, το σώμα και ο νους, αλλά και ο εξωτερικός κόσμος πραγματικά είναι το εγώ. 

Διευκρινίζω ότι το εγώ δεν έχει μόνο την έννοια του εγωισμού, ότι κάποιος δηλαδή είναι πολύ ‘εαυτούλης’, αλλά το εγώ είναι ο κεντρικός παράγοντας που δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ατομικότητας και την ταύτιση με το σώμα. Δηλαδή μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως το σώμα, ότι είμαι ο Γιάννης ή Η Ελένη, που γεννήθηκα  μια συγκεκριμένη ημέρα και θα πεθάνω κάποια στιγμή στο μέλλον. Το κατώτερο εγώ που είναι ρατζασοταμασικής φύσης είναι ο παράγοντας που δημιουργεί όλες τις ταυτίσεις με πρώτη και κύρια  το σώμα και τον νου. (Διάβασε Η ταύτιση οι απόψεις της και οι συνέπειες της)

Ένα παράδειγμα για να καταλάβουμε πως προσδίνουμε σε ένα αντικείμενο ένα χαρακτηριστικό που ανήκει σε κάποιο άλλο είναι η γυάλινη σφαίρα. Όταν πίσω από την γυάλινη σφαίρα που είναι διαφανής υπάρχει ένα γαλάζιο αντικείμενο για παράδειγμα, τότε η σφαίρα φαίνεται πως είναι γαλάζια. Και αν δεν είμαστε προσεκτικοί ξεγελιόμαστε και νομίζουμε ότι το γαλάζιο ανήκει πράγματι στην σφαίρα. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο ουρανός και τα νερά της θάλασσας. Και το διάστημα και τα νερά της θάλασσας είναι διαφανή, άχρωμα. Αλλά καθώς πέφτει το φως του ήλιου επάνω τους φαίνονται και τα δύο ως γαλάζια. Αλλά ούτε ο ουρανός, ούτε η θάλασσα είναι γαλάζια. Παρά ταύτα θεωρούμε την αυταπάτη ως πραγματικότητα. 

Παρόμοια η Συνειδητότητα που είναι η μόνη πραγματικότητα και ταυτόχρονα είναι το υπόβαθρο όλων, καθώς διαπερνά και διαποτίζει τα πάντα (σκέψεις, συναισθήματα,  συγκινήσεις, σώμα και τον υποτιθέμενο εξωτερικό κόσμο) τα κάνει να φαίνονται πραγματικά. Βέβαια αυτό προϋποθέτει και την δική μας άγνοια, την ταύτιση και την έλλειψη διάκρισης ανάμεσα στις απατηλές μορφές και την Συνειδητότητα, που έχει ως συνέπεια  στο να προβάλουμε ασυνείδητα σε αυτές την πραγματικότητα της Συνειδητότητας και να τα βλέπουμε ως μια στέρεη πραγματικότητα.

Οι σκέψεις μας φαίνονται εξ ίσου πραγματικές με τον κόσμο, γιατί και ο κόσμος είναι επίσης σκέψεις που δημιουργούνται με την βοήθεια των αισθήσεων. Δηλαδή και ο εσωτερικός (ο ψυχολογικός μας κόσμος) και ο εξωτερικός κόσμος είναι δημιουργήματα του νου.

Οι αφυπνισμένοι έχοντας διαλύσει την άγνοια (το εγώ και τις ράτζας και τάμας  ποιότητες ή γκούνας) και έχοντας αποκτήσει πλήρη επίγνωση της Συνειδητότητας είναι ελεύθεροι  από την πλάνη που δημιουργεί το εγώ μαζί με τις ποιότητες (γκούνας) ράτζας και τάμας και γνωρίζουν ότι η μόνη πραγματικότητα είναι η Συνειδητότητα και ότι είναι η Συνειδητότητα. 

Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗΣ ΟΤΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ

Η πνευματική άσκηση έχει ως σκοπό να διαλύσουμε την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος, το σώμα, οι σκέψεις, τα συναισθήματα κ.λπ. είναι πραγματικά και ανεξάρτητα από την Συνειδητότητα και επίσης ότι εμείς είμαστε η Συνειδητότητα και όχι το σώμα και ο νους. Το σώμα και ο νους είναι προσωρινά όργανα έκφρασης της Συνειδητότητας και όχι ο εαυτός μας όπως νομίζουμε όταν ζούμε στην άγνοια (δεν εννοώ άγνοια θεωρητικής γνώσης αλλά άγνοια από έλλειψη εμπειρίας, διότι δεν μας αφυπνίζει το να γνωρίζουμε διανοητικά ότι είμαστε η Συνειδητότητα, αλλά η γνώση από άμεση εμπειρία). 

Ύπνος, αφύπνιση, αυτοπραγμάτωση

Το να μπερδεύουμε και να ταυτίζουμε τον εαυτό μας με τα όργανα έκφρασης της Συνειδητότητας (σώμα, νους) είναι ύπνος και αντίθετα το να έχουμε επίγνωση και να ταυτίζουμε τον Εαυτό μας με την Συνειδητότητα είναι αφύπνιση.

Η διάκριση ότι η πραγματικότητα είναι η Συνειδητότητα και ότι το σώμα, ο νους, το εγώ, οι σκέψεις και τα αντικείμενα των αισθήσεων εμφανίζονται στην Συνειδητότητα, από την Συνειδητότητα και ότι είμαστε η Συνειδητότητα είναι αφύπνιση.

Όταν διαλύσουμε τελείως τον κατώτερο νου και το εγώ και εδραιωθούμε στην Συνειδητότητα ως Συνειδητότητα αυτό είναι φώτιση ή απελευθέρωση. 

ΤΡΟΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ

Κατ’ αρχάς θέλω να επισημάνω ότι  αυτά που προτείνονται  παρακάτω συνδυάζονται με την διάλυση του εγώ, της επιθυμίας και των προσκολλήσεων, διότι αυτά είναι που θολώνουν την διάνοια και μας κάνουν να βλέπουμε, το σώμα τον νου και τις σκέψεις ως πραγματικά. Ακόμη και αν έχουμε κάποιες εμπειρίες ότι ο κόσμος είναι μια ψευδαίσθηση, ένα όνειρο, αυτό δεν είναι αρκετό για να ζούμε συνεχώς σε μια κατάσταση απόσπασης από τον κόσμο και να βιώνουμε αβίαστα και απρόσκοπτα τον εαυτό μας ως Συνειδητότητα, πέρα και πάνω από το σώμα, τον νου και τον κόσμο..
 
Προτεινόμενες δράσεις και ασκήσεις

1. Μελέτη άρθρων, κειμένων, βιβλίων και  παρακολούθηση ομιλιών και βίντεο που αναλύουν αυτό το θέμα και στοχασμός επάνω σε αυτά. Η  συνταγή είναι ότι αυτό που διαβάσαμε ή ακούσαμε θα πρέπει να το στοχαστούμε εκατό φορές. Δεν φτάνει να διαβάσουμε κάτι μια ή δυο φορές για να φτάσουμε στην βαθιά κατανόηση και τελικά στην άμεση εμπειρία αυτού που διαβάσαμε. Χρειάζεται έρευνα, στοχασμός και διαλογισμός, αλλιώς θα παραμείνουμε στην πληροφορία. 

Χρειάζεται να στοχαστούμε πολλές φορές σχετικά με το ότι ο κόσμος που θεωρούμε ότι είναι μια στέρεη εξωτερική πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο σκεπτομορφές δημιουργημένες από τον νου με την βοήθεια των αισθήσεων και ότι όλα αυτά εμφανίζονται στην επίγνωση που είναι το αμετάβλητο υπόβαθρό όλων των μορφών. Δεν φτάνει να το γνωρίζουμε αυτό ως πληροφορία. Πρέπει να το στοχαστούμε ξανά και ξανά και να εμβαθύνουμε και στην κατανόηση αλλά και να αποκτήσουμε βαθιά επίγνωση αυτού του γεγονότος. 

Πρέπει μέσω του στοχασμού να συνειδητοποιήσουμε βαθιά ότι αν δεν δίνουμε προσοχή και ενδιαφέρον για τον κόσμο, ότι αν δεν τον σκεπτόμαστε, τότε ο κόσμος δεν υπάρχει για εμάς.

2. Να στοχαστούμε στο ότι οι σκέψεις αλλάζουν συνεχώς, ότι εμφανίζονται και εξαφανίζονται στο ανοιγόκλεισμα ενός ματιού. Πως μπορεί κάτι που έχει ζωή κλάσματα δευτερολέπτου, που υπάρχει και έχει αξία όσο εγώ του δίνω προσοχή και αξία να είναι πραγματικό;

3.  Είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε να βλέπουμε τις σκέψεις (και τις εικόνες, φαντασίες) ξέχωρα από την ενεργειακή αίσθηση (ευχάριστη ή δυσάρεστη), την συναισθηματική και την συγκινησιακή κατάσταση. Μέσω της διατρητικής προσοχής και επίγνωσης και της διάκρισης να βλέπουμε το συναίσθημα απογυμνωμένο από την σκέψη (εικόνα, φαντασία) και το αντίθετο. Αυτό θα μας βοηθήσει πολύ στο να σταματήσουμε την ταύτιση με τον νου και τα συναισθήματα, τις συγκινήσεις και τα ενεργειακά αισθήματα (ευχάριστα ή δυσάρεστα) και να διαλύσουμε τα κατώτερα συναισθήματα (θυμός, φόβος, ενοχές κ.λπ.) τις επιθυμίες (λαιμαργία, λαγνεία), και τις εγωϊκές τάσεις γενικότερα.

4. Η ταύτιση και η έλλειψη διάκρισης όπως προανέφερα μας κάνει να βλέπουμε τις σκέψεις ως πραγματικότητα παρόμοια με την εξωτερική πραγματικότητα (ενώ και τα δύο σκέψεις και κόσμος είναι ψευδαίσθηση). Ένας απλός, άμεσος πρακτικός τρόπος που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να σταματήσετε την ταύτιση με τις σκέψεις και να διαλύσετε την ψευδαίσθηση ότι οι σκέψεις αλλά και ο κόσμος είναι πραγματικά, είναι να κάνετε τον παρακάτω διαλογιστικό στοχασμό. Κάθε φορά που βγαίνουν σκέψεις, κάνετε την παρακάτω ερώτηση: «Που υπάρχει αυτό, άμα δεν το σκέπτομαι;» αναφερόμενοι σε αυτό που σκεπτόσασταν εκείνη την στιγμή. Αφού κάνετε την ερώτηση παραμένετε σε βαθιά αναρώτηση με διατρητική ήρεμη επίγνωση. Αν ο νους φεύγει από αυτό ξαναρωτήστε ήρεμα «Που υπάρχει αυτό, άμα δεν το σκέπτομαι;» Αναρωτηθείτε πραγματικά και αντιληφθείτε τι υπάρχει όταν δεν σκέπτεστε τίποτα. Υπάρχει ο κόσμος για εσάς αν δεν σκέπτεστε τίποτα σχετικά με αυτόν;

Μέσα από την συνεχή επανάληψη αυτής της αναρώτησης, εμβαθύνοντας σε αυτή όλο και περισσότερο, γεννιέται μέσα η βαθιά κατανόηση, η αντίληψη και συνεπώς η πεποίθηση ότι ο κόσμος είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα και ότι υπάρχει όσο εμείς του δίνουμε προσοχή και όσο ο νους τον σκέπτεται.  (διάβασε περισσότερα για αυτό στο άρθρο
Ξεπερνώντας την ψευδαισθησιακή πραγματικότητα του νου).

Αν μέσα από αυτήν την άσκηση σταματήσει τελείως ο νους δεν υπάρχει κόσμος, παρά μόνο κάποιες αισθητηριακές αντιλήψεις (αισθάνεστε κάποια σημεία του σώματος, κάποιους ήχους κ.λπ.), αλλά αυτές είναι απλά κάποιες αισθητηριακές αντιλήψεις που δημιουργούνται στον ου με την βοήθεια των αισθήσεων. Αν μαζευτεί όλη η προσοχή στην αναρώτηση και στην εσωτερική σιωπή χάνονται ακόμη και αυτές οι αισθητηριακές αντιλήψεις και αυτό που μένει είναι καθαρή επίγνωση χωρίς κανένα αντικείμενο αντίληψης, αβυθομέτρητη σιωπή, ειρήνη, πληρότητα, ευδαιμονία.
 

5.  Ένας παρόμοιος με το παραπάνω τρόπος για να σπάσουμε την ψευδαίσθηση ότι αυτό που σκεπτόμαστε είναι πραγματικότητα, είναι να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι όλο αυτό που μας φαίνεται τόσο πραγματικό είναι απλά σκέψεις και τίποτα παραπάνω, λέγοντας νοερά «αυτά είναι απλά σκέψεις». Όταν κάνουμε διαλογισμό ή συγκέντρωση, κάθε φορά που αναδύονται σκέψεις και μας γοητεύουν και τραβούν την προσοχή λέμε νοερά: «αυτά είναι απλά σκέψεις». Και έτσι χάνουν την γοητεία της πραγματικότητας. 

6. Είναι απαραίτητο να κάνουμε καθημερινό διαλογισμό ώστε να αποκτήσουμε απόσταση από τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις συγκινήσεις, τα ενεργειακά αισθήματα (ευχάριστα ή δυσάρεστα), τις επιθυμίες, και να βιώνουμε όλο και περισσότερο την εσωτερική σιωπή. Αυτό θα μας κάνει ικανούς να παραμένουμε όλο και περισσότερο σε σταθερή επίγνωση της εσωτερικής σιωπηλής παρουσίας, να συνειδητοποιήσουμε κάποια στιγμή ότι είμαστε η εσωτερική σιωπηλή παρουσία και όχι το σώμα και οι ιδέες που έχουμε για τον εαυτό μας και τελικά να εδραιωθούμε σε αυτή.
 
7.  Σε όλη την διάρκεια της ημέρας, από σε στιγμή σε στιγμή, σταμάτημα της ταύτισης με τον νου (σκέψεις, συναισθήματα, φαντασίες, εικόνες), το εγώ, το σώμα και τα αντικείμενα των αισθήσεων και εμβάθυνση στην αυτεπίγνωση (επίγνωση της εσωτερικής σιωπηλής παρουσίας). Θυμίζουμε στον εαυτό μας ότι όλα αυτά που σκεπτόμαστε είναι απλά σκέψεις και όχι η πραγματικότητα.

8. Όσο περισσότερες εντυπώσεις επιτρέπουμε να μπουν στον νου μας, τόσο πιο εύκολα ταυτιζόμαστε και δίνουμε στον νου τροφή για να ασχολείται με  κάτι έξω από εμάς και τόσο πιο πολύ ο κόσμος φαίνεται πραγματικός. Συνεπώς είναι πολύ σημαντική η αποφυγή αισθητηριακών εντυπώσεων από εφημερίδες, τηλεόραση ίντερνετ, περιοδικά κ.λπ. οι πολλές παρέες και γενικά η εξωστρέφεια του και επίσης η εξάσκηση πρατυαχάρας εφόσον είναι αδύνατον στον κόσμο που ζούμε και ειδικά στις πόλεις να αποφύγουμε τις πολλές εντυπώσεις. Πρατυαχάρα είναι η ικανότητα να αποτραβάμε τον νου από τις αισθήσεις έτσι ώστε τα  εξωτερικά αισθητηριακά ερεθίσματα να μην  προκαλούν αλλαγή στην νοητική και συναισθηματική μας κατάσταση ώστε να μην καταγράφονται ως δυναμικές εντυπώσεις στο υποσυνείδητο και να προγραμματίζουν τον νου σύμφωνα με το περιεχόμενο τους. Για παράδειγμα αν δούμε μια γυναίκα/άνδρα και ταυτιστούμε ή κοιτάμε ασυνείδητα τότε αναδύεται μέσα μας κάποιο συναίσθημα (αρέσκεια, απαρέσκεια κ.λπ.),  ή η επιθυμία. Στην περίπτωση αυτή, η εικόνα συνδυάζεται με την συγκινησιακή αντίδραση ή την επιθυμία και καταγράφεται στο υποσυνείδητο ως μια  δυναμική εντύπωση που θα ξαναεμφανιστεί στον νου μας σε παρόμοιες κατατάσσεις. Αν όμως είμαστε ικανοί στην πρατυαχάρα, παρότι θα δούμε την γυναίκα/άνδρα, δεν θα προκαλέσει αυτή η αισθητηριακή πρόσληψη κάποια ψυχολογική αντίδραση και δεν θα καταγραφεί αυτή η εμπειρία ως μια δυναμική εντύπωση στο υποσυνείδητο.

Να θυμίσω εδώ ότι η εργασία της διάλυσης του εγώ και του εξαγνισμού του νου, σχετίζεται άμεσα με το να γίνουμε ικανοί στο να μην επιτρέπουμε να δημιουργηθούν στον νου νέες δυναμικές εντυπώσεις (σαμσκάρας και βασάνας λέγονται στην ορολογία της γιόγκα)  και να εξαλείψουμε αυτές που είναι ήδη καταγεγραμμένες στο υποσυνείδητο από τις εμπειρίες του αρελθόντος. 

9. Καθημερινή ενδοσκόπηση, αυτοανάλυση και εφαρμογή τεχνικών και μεθόδων για την διάλυση των επιθυμιών, των προσκολλήσεων και την εγωϊκών τάσεων γενικότερα.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ